มุมมองอาจารย์กับการจัดการความเครียด 101 : ณัชพล ศิริชัยนฤมิตร (พี่วิน) นิสิตปริญญาโท คณะจิตวิทยา จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย (ศิษย์เก่าคณะนิติศาสตร์ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ รหัส 60)
บทสัมภาษณ์โดยศูนย์ดูแลสุขภาวะของนักศึกษาคณะนิติศาสตร์ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์  (Law TU Health & Wellness)

คำถาม (1) : ประวัติส่วนตัว และแรงบันดาลใจในการเข้าศึกษาที่คณะนิติศาสตร์ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์

“ชื่อนายณัชพล ศิริชัยนฤมิตร ชื่อเล่น วิน อายุ 24 ปี เป็นศิษย์เก่าคณะนิติศาสตร์ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ รหัส 60 ปัจจุบันกำลังศึกษาต่อระดับปริญญาโทคณะจิตวิทยา แขนงจิตวิทยาการปรึกษา จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย ในชั้นปี 2 ขณะนี้กำลังอยู่ในช่วงระหว่างการเก็บชั่วโมงฝึกงานครับ”

“แรงบันดาลใจในการเข้าศึกษาคณะนิติศาสตร์ ความจริงค่อนข้างตลกเลยทีเดียว เพราะเราไม่ได้อยากเข้าเพราะสนใจในคณะนิติศาสตร์ตั้งแต่แรก จริง ๆ สนใจนิเทศศาสตร์มากกว่าในตอนนั้น แต่ทางบ้านไม่อยากให้เรียน ด้วยเหตุผลด้านความมั่นคงทางการงานในอนาคต แล้วพอดีมีเพื่อนหลายคนที่สนใจอยากเรียนในด้านนิติศาสตร์ เราก็เลยลองหาข้อมูล ลองหาอ่านและลงเรียนติวเตอร์ ก็เริ่มรู้สึกสนใจมากขึ้น แต่ก็ยังไม่ได้รู้สึกชอบอะไรมากมาย แค่รู้สึกว่าตัวเองน่าจะเรียนได้ เพราะคณะก็เน้นการอ่าน และวิเคราะห์อยู่แล้วซึ่งเป็นส่วนที่ผมถนัดมาแต่ไหนแต่ไร เลยลองมาสอบตรงดู แล้วปรากฏว่าสอบติดตั้งแต่รอบสอบตรงเลย ไม่รู้ด้วยบุญหรือกรรม 5555”

คำถาม (2) : อยากให้เล่าถึงประสบการณ์ที่เผชิญกับความเครียดในระหว่างกำลังศึกษา และวิธีการจัดการความเครียดที่เกิดขึ้น

“พอแรงบันดาลใจมาจากเพียงความรู้สึกว่าตัวเองน่าจะเรียนได้ พอมาเจอของจริงก็ทำให้ตะลึงเหมือนกัน ถึงแม้ตามหลักสูตรเก่าปีหนึ่งจะเรียนวิชากฎหมายเทอมละตัวเท่านั้น แต่ด้วยความที่เนื้อหาต้องอาศัยการทำความเข้าใจอย่างมาก รวมกับหนังสือที่ต้องอ่านซึ่งก็เยอะเช่นกัน แถมวิชาแรกสุด หลักกฎหมายทั่วไป ยังเรียนเซคของอาจารย์สมยศด้วย ทำให้ยิ่งไม่ค่อยเข้าใจเนื้อหาเข้าไปอีก (ซึ่งไม่ใช่ความผิดของอาจารย์นะ555เป็นเพราะเรายังปรับตัวไม่ค่อยได้) นั่นแหละก็เลยทำให้ตอนนั้นเครียดมาก ๆ คะแนนก็ไม่ได้ดีมาก แต่ก็ไม่แย่ แต่พอถึงเทอมสองเรียน นิติกรรมสัญญา ก็เริ่มปรับตัวได้มากขึ้น อาจเพราะเนื้อหาที่ดูจับต้องได้มากขึ้น และเริ่มปรับพฤติกรรมการอ่านหนังสือของตัวเอง เพราะรู้ว่าเนื้อหาต้องอาศัยเวลาในการทำความเข้าใจ เราเลยอ่านหนังสือล่วงหน้าไปเลยตั้งแต่ต้น ๆ เทอม เก็บเล็กผสมน้อยไปเรื่อย ๆ จึงเรียนรู้เรื่องมากขึ้น คะแนนก็ดีขึ้นมาก เริ่มมีความหวังกับคณะนิติศาสตร์มากขึ้นแล้ว

พอถึงปีสองไปจนถึงปีสี่ ก็เหมือนต้องปรับตัวใหม่อีกครั้ง เพราะต้องเรียนวิชากฎหมายเทอมนึง 5-6 ตัว ซึ่งทำให้ทั้งจำนวนเนื้อหาและจำนวนหนังสือก็เพิ่มขึ้นมาก จากปีหนึ่งที่เรียนแค่เทอมละตัว ทั้งยังเรียนแปดโมงเช้าเกือบทุกวัน ทำให้ช่วงนั้นก็ประสบปัญหาพักผ่อนไม่เพียงพอ ทั้งเครียดกับการวางแผนอ่านหนังสือเพื่อให้เก็บเนื้อหาสำคัญได้หมดทุกวิชาก่อนถึงช่วงสอบ ทำให้ช่วงนั้นก็ซึมมาก วิตกกังวลกลัวจะอ่านไม่ทัน เคยวิตกมากจนนอนไม่หลับทั้งคืนเลยก็มี แต่ไม่ได้เข้าพบกับนักจิตวิทยา เนื่องจากในตอนนั้นยังไม่รู้ว่าให้บริการกันยังไงที่ไหน ซึ่งก็น่าเสียดายเหมือนกัน”

“ในการจัดการความเครียดตัวเองในตอนนั้นก็ใช้วิธีการแบ่งเวลาจากการอ่านหนังสือเรียน มาจดบันทึกสะท้อนตัวเอง ให้เห็นว่าที่เครียดนี้เพราะอะไร ก็ทำให้เห็นความคาดหวังของตัวเองที่อยากจะทำให้ดีที่สุด อยากอ่านให้มากที่สุด เตรียมตัวให้พร้อมที่สุด เพื่อให้ได้คะแนนดี มันทำให้ได้เผชิญหน้ากับตัวเอง และตั้งคำถามว่าสุดท้ายแล้วเราจะเรียนไปเพื่อให้คะแนนดีแค่นั้นเหรอ? สรุปแล้วมาเรียนนิติศาสตร์เพื่ออะไร? ถ้าคะแนนดีมากทุกวิชา แต่ต้องแลกด้วยสุขภาพกายและจิตของตัวเองมันคุ้มมั้ย? พอได้เผชิญหน้ากับตัวเองมันเลยทำให้เริ่มปล่อยวางได้ ก็อ่านหนังสือเตรียมตัวไปให้เต็มที่ แต่เพื่อให้ตัวเองเข้าใจเนื้อหาไม่ใช่แค่ให้คะแนนออกมาดีเฉย ๆ และอนุญาตให้ตัวเองได้พักผ่อนไปทำอะไรที่ทำให้ตัวเองแฮปปี้บ้าง เช่น ดูหนัง อ่านนิยาย ทำกิจกรรมในมหาวิทยาลัย เป็นต้น รวมถึงการพักผ่อนให้เพียงพอด้วย เหล่านี้ก็เลยทำให้เราสามารถจัดการกับความเครียดในการเรียนได้ ทั้งนี้ก็ไม่ได้หมายความว่าหลังจากนั้นก็ไม่เครียดอีกเลย มันก็ยังกลับมาเรื่อย ๆนั่นแหละแต่แค่เรารับมือกับมันได้ดีขึ้น”

คำถาม (3) : หากย้อนเวลากลับไปได้ จะเลือกเส้นทางให้ตัวเองใหม่หรือไม่ ในระหว่างเรียนค้นพบได้อย่างไรว่าตัวเองไม่ได้อยากทำงานตรงสาย และอยากให้เล่าสิ่งที่ขับเคลื่อนให้เรียนในคณะนี้จนจบได้

“อย่างที่บอกถึงแม้จะจัดการความเครียดตัวเองได้มากขึ้น แต่พอได้กลับมาตั้งคำถามกับตัวเองว่า สรุปแล้วเราเรียนนิติศาสตร์ไปเพื่ออะไรนะ? อนาคตจะเป็นยังไงต่อไป เราตอบคำถามนี้ไม่ได้เลย พอยิ่งเรียนมากขึ้น ก็ยิ่งชัดเจนกับตัวเองมากขึ้นว่าเราไม่ได้รู้สึกชอบนิติศาสตร์เลย ความไม่ชอบนี้มาจากความรู้สึกที่ว่าเราไม่อยากรู้อะไรเพิ่มเติม เราไม่ได้อยากจะหาอ่านเพิ่ม หรือสนใจอยากหาข้อมูลเพิ่มเองเลย ตอนนั้นแค่คิดว่าก็เรียน ทำความเข้าใจแค่เนื้อหาที่อาจารย์สอนก็เพียงพอแล้ว มันเลยทำให้อนาคตต่อจากนี้ไม่ชัดเจน เราไม่รู้ว่าอยากทำงานอะไรต่อ แล้วจุดเปลี่ยนก็มาถึงตอนปีสองเทอมสองเราสอบตกตัวแรก ตอนนั้นมันทำให้เป้าหมายในการเรียนที่ตอนแรก ๆ ตั้งใจจะเอาเกียรตินิยมถูกทำลายไปเลย ไม่มีอะไรให้ยึดเหนี่ยวอีกต่อไป ตอนนั้นแหละเราเลยเริ่มจริงจังกับการค้นหาคำตอบในเรื่องเป้าหมายในชีวิตของตัวเองจริง ๆ แต่ก็ใช้เวลานานเป็นปี ๆเหมือนกันกว่าจะหาคำตอบกับตัวเองได้ว่าสรุปแล้วเราอยากจะทำอะไรกันแน่”

“สิ่งที่ทำให้ขับเคลื่อนให้เรียนจนจบได้ ก็มาจากการที่เราชัดเจนแล้วในระดับนึงนั้นแหละว่าหลังจากนี้จะทำอะไรต่อไป เราไม่ได้คิดจะซิ่ว เพราะตอนนั้นเราได้ตัดสินใจแล้วว่าจะศึกษาต่อจิตวิทยาการปรึกษาในระดับปริญญาโท และเริ่มปูทางของตัวเองแล้วด้วยการไปหาอ่าน และลงเรียนวิชาเสรีเกี่ยวกับจิตวิทยา เราจึงตั้งมั่นเลยว่าถึงจะไม่ชอบยังไง เราก็ต้องเรียนให้จบให้ได้ สุดท้ายแล้วความรู้ทางด้านนิติศาสตร์ก็เป็นสิ่งที่สำคัญในชีวิตอยู่ดี การที่ไม่ชอบก็ไม่ได้หมายความว่าเราจะหาประโยชน์จากการเรียนไม่ได้ เราก็เลยตั้งใจเรียนเหมือนเดิม พยายามเก็บเกี่ยวอะไรก็ตามที่คณะนี้จะมอบให้ ๆ มากที่สุด สุดท้ายจึงสามารถเรียนจนจบได้ภายในระยะเวลา 4 ปีไม่ขาดไม่เกิน”

“สุดท้ายนี้หากย้อนเวลากลับไปได้ จะเลือกเส้นทางให้ตัวเองใหม่มั้ย ถ้าพูดในแง่ว่าจะยังตัดสินใจเบนสายไหม ก็คงเหมือนเดิม เพราะอย่างที่บอกว่าเราได้ใช้เวลาในการตกตะกอนกับตัวเองเป็นปี ๆ กว่าจะสามารถตัดสินใจได้ เมื่อตัดสินใจแล้วยังไงก็จะลองไปอยู่ดี ส่วนถ้าพูดในแง่ว่าจะซิ่วไปเลยไม่ต้องบากบั่นเรียนจนจบไหม คิดว่าก็คงไม่ ถึงแม้ว่าเราจะไม่ได้ชอบนิติศาสตร์ แต่สุดท้ายแล้วประสบการณ์จากการได้มาเรียนที่นี่ก็ทำให้เรามีความกล้าที่จะเผชิญหน้ากับตัวเอง กล้าจะตั้งคำถาม และค้นหาเส้นทางของตัวเองจริง ๆ เราไม่เคยรู้สึกเสียใจเลยที่ได้มาเรียนที่นิติศาสตร์ เพราะสุดท้ายนิติศาสตร์ก็ทำให้เราเติบโตกลายเป็นเราในทุกวันนี้“